بیماری گال چیست | انواع، علائم، تشخیص و درمان

انواع بیماری گال

مایت های بیماری گال انسانی، به طرق مختلف افراد را درگیر می کنند، از جمله:

گال عادی : شایع ترین نوع بیماری گال که با خارش در نواحی مانند دست ها، کمر و دیگر نواحی همراه است، اما صورت و پوست سر را درگیر نمی کند.

گال گره ای : این نوع گال، منجر به بروز خارش و توده های برجسته در زیربغل و اطراف ناحیه تناسلی می شود.

گال پوسته دار : افراد مبتلا به گال عادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، داروهای استروئیدی مصرف می کنند یا تحت شیمی درمانی هستند، می‌توانند به این نوع از بیماری گال مبتلا شوند که با پوسته های ضخیم و خاکستری رنگی همراه است که هر یک حاوی صدها مایت است و به شدت واگیردار است.

علائم و نشانه‌ها

شروع علائم بیماری گال متغیر است و به این بستگی دارد که آیا فرد قبلا در تماس با انگل ها بوده است یا خیر، معمولا زمانی که فرد برای اولین بار در تماس با اسکابی ها قرار می گیرد، چهار تا هشت هفته طول می کشد تا علائم ظاهر شود. دوره بیماری بسیار کوتاه است، آن هم به این دلیل که سیستم ایمنی به سرعت واکنش نشان می دهد.

علائم بیماری گال عبارتند از:

خارش : یکی از شایع ترین علائم بیماری است، عمدتا شب ها احساس می شود و می تواند شدید باشد.

راش : زمانی که انگل داخل پوست پنهان می شود، سوراخ هایی عمدتا در چین های پوست دیده می شود که در برخی موارد ممکن است تاول نیز مشاهده شود.

زخم : زمانی ایجاد می شود که پوست به دلیل خارش های زیاد، خراشیده می شود و زخم باز می تواند منجر به زرد زخم شود که معمولا در اثر عفونت ثانویه با استافیلوکک اورئوس ایجاد می شود.

پوسته‌های ضخیم : بیماری گال همراه با پوسته، شکل شدیدی از بیماری است که در آن، صدتا تا هزاران تخم انگل در پوست یافت می شود و منجر به بروز علائم شدید پوستی خواهد شد.

مدت ماندگاری علائم

انگل های گال می توانند به مدت یک تا دو ماه در کودکان و بزرگسالان زنده بمانند، اما اگر روی بدن فرد نباشند، بعد از 72 ساعت خواهند مرد. درمان با داروهای تجویز شده از سوی پزشک، می تواند انگل ها را به سرعت از بین ببرد، اما ممکن است خارش یا راش در ابتدا کمی شدت بگیرد، اما بعد از گذشت چهار هفته پوست التیام پیدا می کند. اگر علائم بیش از چهار هفته ادامه پیدا کند، این بدان معناست که انگل ها هم چنان باقی مانده اند و درمان باید ادامه پیدا کند.

نواحی آلودگی

شایع ترین نواحی آلودگی در کودکان و بزرگسالان عبارت است از:

• ما بین انگشت‌ها،
• اطراف ناخن های دست،
• زیر بغل،
• خط کمر،
• قسمت داخلی مچ دست،
• کف پا،
• سینه ها به خصوص اطراف نوک سینه،
• اندام تناسلی مرد،
• باسن،
• زانوها.

در نوزادان و کودکان در نواحی پوست سر، صورت، گردن، کف دست و پا علائم دیده می شود و ممکن است نوزادان علائمی از مشکلات خواب و خوردن را نیز نشان دهند.

گاهی اوقات ممکن است نوزادان با هجوم گسترده بیماری و درگیری بسیاری از قسمت های بدن به پزشک مراجعه کنند. نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این است که بسیاری از شرایط پوستی مانند درماتیت و اگزما با خارش همراه هستند، به همین خاطر توصیه می شود در صورت مشاهده علائم به پزشک مراجعه کنید تا با تعیین علت، درمان مناسب تر و موثرتری برای شما در نظر گرفته شود.

علت بروز بیماری گال

بیماری گال در اثر آلودگی با انگلی به نام سارکوپتس اسکابئی ایجاد می شود. بعد از این که انگل ماده پوست را سوراخ می کند، تخم های خود را در تونل هایی که ایجاد کرده، می گذارد. لاروها از تخم بیرون می آیند، به سطح پوست می رسند، در سراسر بدن پخش می شوند یا از طریق تماس فیزیکی بدنی به میزبان دیگری منتقل خواهند شد.

این نکته را در نظر داشته باشید که تنها انسان درگیر این بیماری نمی شود و در حیواناتی مانند سگ و گربه نیز دیده می شود. علت بروز خارش می تواند به دلیل واکنش آلرژیک بدن به انگل ها و تخم هایشان باشد.

بیماری گال بسیار مسری است و از طریق تماس پوست به پوست یا استفاده از حوله و وسایلی که به انگل ها آلوده هستند، منتقل می شود به همین خاطر، افرادی که بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند، عبارتند از:

• کودکانی که مهد کودک یا مدرسه می روند.
• والدین یا افرادی که از کودکان مراقبت می کنند.
• افرادی که شرکای جنسی متعددی دارند.
• افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، از جمله مبتلایان به HIV، گیرندگان پیوند و سایر افرادی که داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف می کنند.

عوارض

خاراندن بیش از حد پوست می تواند منجر به بروز عفونت باکتریایی ثانویه به نام زرد زخم شود، عفونت سطحی پوست که اغلب توسط باکتری استافیلوکک یا استرپتوکک ایجاد می شود. نوع شدیدتر بیماری گال که گال پوسته دار نام دارد، می تواند بر گروه های پرخطر مانند افراد مبتلا به بیماری های مزمن مانند لوسمی مزمن یا HIV، افرادی که در بیمارستان بستری هستند یا افراد مسنی که در منزل از آن ها مراقبت می شود، تاثیر بگذارد که به شدت مسری است و درمان آن به مراتب سخت تر خواهد بود.

پیشگیری

محدود کردن تماس پوستی یا عدم استفاده از وسایل فردی که در گذشته این بیماری را داشته است، یکی از موثرترین روش ها در پیشگیری از ابتلا به بیماری است. با این حال، ممکن است رعایت این مورد تا حتی در مورد اعضای یک خانواده سخت باشد، چرا که گاهی ممکن است فرد مبتلا چهار تا هشت هفته هیچ گونه علائمی نداشته باشد.

برای پیشگیری از بروز بیماری، تمامی لباس ها، حوله ها و ملحفه های فرد درگیر باید با آب گرم و صابون شسته شود و با حرات زیاد، کامل خشک شود. در صورتی که وسایلی دارید که امکان شستن آن ها وجود ندارد، درون یک کیسه پلاستیکی و تا چند هفته دور از دسترس قرار دهید، انگل ها بعد از چند روز بدون غذا خواهند مرد.

تشخیص

بیماری گال با وجود راش های معمولی و خارش های تشدید شونده به خصوص شب ها، مشخص می شود و تشخیص پزشکی قطعی زمانی داده می شود که شواهدی از وجود انگل ها با آزمایش خراش دادن پوست دیده شود. پوست در قسمت سوراخ ها، به وسیله چاقوی جراحی خراش داده می شود تا امکان مشاهده و بررسی انگل ها و تخم ها فراهم شود. گاهی ممکن است انجام این روش با مشکلاتی روبرو باشد، چرا که شناسایی سوراخ ها سخت خواهد بود. در برخی موارد، استرچ مارک ها با سوراخ ها اشتباه گرفته می شود، اما اگر مشخصات فیزیکی بیماری به راحتی مشاهده نشود، درمان بدون انجام تست خراش پوستی آغاز خواهد شد.

آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR)، تستی است که به منظور شناسایی مواد ژنتیکی انگل ها و زمانی که تشخیص دشوار است، انجام می شود. در صورتی که شک به دیگر بیماری های پوستی وجود داشته باشد، بیوپسی و نمونه برداری از پوست نیز می تواند کمک کننده باشد.

درمان

بیماری گال، با مصرف دارو درمان می شود، البته لوسیون و کرم‌هایی در دسترس هستند که پزشک در صورت لزوم، آن ها را تجویز می کند. پزشک از شما می خواهد تا دارو را به تمام قسمت های بدن از گردن تا پایین بزنید و اجازه دهید حداقل به مدت هشت تا ده ساعت روی پوست تان باقی بماند. برخی درمان ها باید طی دو مرحله انجام شوند و در صورتی که سوراخ های جدید و راش مشاهده شود، نیاز به درمان مجدد خواهد بود.

از آن جایی که بیماری گال به سرعت پخش می شود و انتقال می یابد، درمان برای تمام اعضای خانواده و افرادی که با فرد درگیر در ارتباط نزدیک بوده اند، در نظر گرفته می شود، حتی اگر هیچ گونه علامتی دیده نشود.

داروهایی که عمدتا در درمان بیماری گال تجویز می شوند، عبارتند از:

کرم پرمترین : پرمترین، کرم موضعی حاوی مواد شیمیایی است که انگل ها و تخم هایشان را از بین می برد. مصرف این دارو برای افراد بزرگسال، خانم های باردار و کودکان دو ماه به بالا، کاملا ایمن است.

آیورمکتین : پزشکان اغلب این داروی خوراکی را برای افرادی تجویز می کنند که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مبتلا به نوع پوسته دار بیماری هستند یا نسبت به لوسیون ها و کرم ها واکنش نشان نداده اند. آیورمکتین برای خانم های باردار و شیرده و هم چنین کودکانی که وزن شان کمتر از 15 کیلوگرم است، توصیه نمی شود.

کروتامیتون : این دارو به صورت کرم و لوسیون در دسترس است و باید روزی یک بار و به مدت دو روز استعمال شود. ایمن بودن مصرف این دارو برای کودکان، افراد بالای 65 سال و خانم های باردار به اثبات نرسیده است.

ممکن است داروهای دیگری مانند آنتی هیستامین، لوسیون های ضد خارش مانند لوسیون پراموکسین، آنتی بیوتیک یا کرم های استروئیدی به منظور تکسین علائم از سوی پزشک تجویز شوند. نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این است که، گرچه این داروها باعث نابودی انگل ها می شوند، اما ممکن است خارش تا چند هفته بعد از درمان ادامه پیدا کند و بعد از آن کاملا برطرف خواهد شد.

درمان‌های خانگی

در برخی موارد ممکن است بیماری گال، بدون نیاز به اقدامات درمانی برطرف شود، در حالی که در برخی دیگر موارد، نیاز به درمان های پزشکی خاصی خواهد بود. حتی اگر فردی قصد درمان خانگی را داشته باشد، ابتدا باید با پزشک مشورت کند، چرا که بسیاری از این درمان ها، اثربخشی خاصی را به همراه ندارند. در این جا، به بررسی برخی درمان ها و اقدامات خانگی می پردازیم:

• مرطوب نگه داشتن پوست با محصولات بدون رایحه می تواند به تسکین علائم بیماری گال کمک کند.
• پوشیدن لباس های آزاد و راحت از ساییدگی پوست ناحیه درگیر پیشگیری می کند.
• مصرف آنتی هیستامین می تواند به تسکین خارش و علائم آلرژیک ناشی از بیماری کمک کند.
• دوری از استرس و اضطراب، چرا که این دو عامل می توانند باعث تشدید خارش شوند. انجام یوگا، مدیتیشن و ورزش روزانه برای افراد مبتلا به بیماری گال توصیه می شود.